انسانهاي اوليه

مطابق يک فرضيه علمي معاصر، سير تکاملي نخستين ميمونهاي انسان نما (اجداد انسان) در حدود 4 ميليون سال پيش در آفريقا آغاز گرديد. سپس ، ميل دگرخواهي مهاجرت اين ميمونهاي انسان نما را به آسيا و اروپا جايي که آنها تکامل خود را ادامه دادند ، منتقل نمودند آنهايي که در آفريقا باقي ماندند به روند تکامل خود ادامه دادند و به صورت انسانهاي امروزي در آمدند و سرانجام آنها به همه نقاط جهان مهاجرت کردند و جاي همه ميمونهاي انسان نماي اوليهhominids را گرفتند.

سازگاري يافتن با آب و هواي سرد توانايي هومونيد ها، ميمون هاي انسان نما، در ساختن ابزار، شکار جانوران و جمع آوري غذا اين موجودات را قادر ساخت تا بر سراسر جهان مسلط شوند.

مردم در حدود 40000 سال پيش براي اولين بار وارد استراليا شدند. تا قبل از 30000 سال پيش آنها در سراسر قاره پراکنده شده بودند و از سرزمينهاي خطر ناک عبور کرده بودند چنين مهاجرتي در آن زمان مي توانست همانند سفر بشر به کره ماه در قرن بيستم ، اهميت داشته باشد.

در بيشتر 5/1 ميليون سال گذشته ، زماني که سطح آب درياها در دوران يخبندان، پايين بود ، استراليا از طريق خشکي به جزاير گينه نو و تاسماني، متصل بود. اما حتي هنگامي که سطح آب درياها در پايين ترين حد خود قرار داشت ، هيچ گذر گاه زميني که خاک استراليا را به قاره آسيا وصل کند، وجود نداشت. اين به آن معني است که مردم از راه دريا و پيمودن حداقل 90 کيلو متر (56 مايل) در آبهاي آزاد، وارد استراليا شدند.

به طور دقيق مشخص نيست که اولين مهاجران از کجا آمدند و در کجا ساکن شدند. تحتمال مي رود مردمي که در طول سواحل جزيره هايي مثل Timor تيمور ، زندگي مي کردند، داراي قايقهايي بودند که براي سفر در طول سواحل و ديدن جزاير نزديک، آنها را مورد استفاده قرار مي دادند .

در فصول باراني، بادهاي موسمي شمال غربي به همراه امواج و جريانهاي دريايي، مي توانستند يک کلک يا ناوگاني از کلکها را به آساني در امتداد خط افق به حرکت درآورند و ظرف مدت يک هفته ، به سواحل شمالي استراليا برسانند. تعداد مناسبي از انسانها بطور تصادفي يا از روي طرح و نقشه قبلي، توانستند خود را به آنجا برسانند و زنده بمانند و نسل جديدي بوجود بياورند.

از آنجايي که استراليا براي مدت طولاني با جهان خارج ارتباطي نداشت، داراي مجموعه اي منحصر بفرد از گياهان و حيوانات بود که براي افراد تازه واردها بسيار نا آشنا مي نمود تازه واردان براي هماهنگي با محيط جديد و شرايط جوي متغير دوران يخبندان ، ابزارهاي جديد ساختند. آنها ، با ساختن بعضي از قديمي ترين آثار هنري در جهان کنده کاري هاي برجسته بر روي صخره هاي پاناراميتي، واقع در جنوب استراليا يک فرهنگ جالب توجه و پيچيده را خلق کردند. اين مردم همچنين جزو اولين اقوامي بودند که مردگان خود را مي سوزانند، و اين امر نشان مي دهد که آنها داراي اعتقادات مذهبي بودند.

باستان شناسان مي توانند درباره تکامل انسان با مطالعه باقيمانده اسکلت هاي انسانهاي نخستين، مطالب زيادي را کشف کنند انسان در طول سير تکاملي خود، به تدريج داراي جمجمه هاي بزرگتري شد. فک ها و دندان ها کوچکتر شدند و اين به خاطر تغيير برنامه غذايي انسان بود.

جمجمه هوموايرکتوس با جمجمه انسان اموروزي تفاوت بسيار دارد .

1000000 سال پيش

قدمت فسيلهاي باقي مانده از نئاندر تالها که در اروپا ، خاورميانه ، شمال آفريقا و آسيا پيدا شده اند به اين تاريخ باز مي گردد. انسان نئاندرتال با هيکل کوتاه ، ستبر و نيرومندش داراي مغز بزرگي به اندازه 450/1 سي سي بود. او مانند انسان امروزي راه مي رفت و در غار ها زندگي مي کرد. و ابزارهاي سنگي و نيزه هاي چوبي استفاده مي کرد و احتمالاٌ مردگان خود را دفن مي کرد ( امروزه، نسل نئاندرتال نه به عنوان نياي بشر امروزي، بلکه تنها به عنوان يکي از اعقاب هومو اير کتوس شناخته مي شود ). نخستين شواهد دال بر پيدايش بشر امروزي هوموساپينزساپينز (انسان هوشمند) ، به اين زمان باز مي گردد . هوموساپينز ساپينز در آفريقا همزمان با انسان نئاندر تال خاور ميانه ، زندگي مي کرد اولين آثار هنري از اين دوره باقي مانده است .

45000-35000 سال قبل

انسان امروزي به اروپا قدم مي گذارد .

40000 سال پيش

انسان امروزي به استراليا قدم مي گذار