گسلها شکستگيهايي در پوسته زمين هستند که در طول آنها تغيير شکلهاي قابل توجهي ايجاد شده است. گاهي اوقات گسلهاي کوچک در ترانشه هاي جاده، جائي که لايه هاي رسوبي چند متر جابجا شده اند، قابل تشخيص هستند. گسلهايي در اين مقياس و اندازه معمولا بصورت تک گسيختگي جدا اتفاق ميافتد. در مقابل گسلهاي بزرگ، شامل چندين صفحه گسل درگير ميباشند. اين منطقه هاي گسله، ميتوانند چندين کيلومتر پهنا داشته باشند و معمولا از روي عکسهاي هوايي راحتتر قابل تشخيص هستند تا سطح زمين.
در واقع حضور گسل در يک منطقه نشان ميدهد که در يک زمان گذشته، در طول آن جابجايي رخ داده است. اين جابجاييها ميتوانسته يا بصورت جابجائي آرام باشد که هيچ گونه لرزشي در زمين ايجاد نميکند و يا اينکه بصورت ناگهاني اتفاق بيفتد که جابجايي هاي ناگهاني در طول گسلها عامل ايجاد اغلب زلزله ها ميباشد. بيشتر گسلها غير فعال هستند، و باقيماندهاي از تغيير شکلهاي گذشته ميباشند. در امتداد گسلهاي فعال، حين جابجائي فرسايشي دو قطعه پوستهاي در کنار هم، سنگها شکسته و فشرده ميشوند. در سطح صفحات گسلي، سنگها بشدت صيقلي و شياردار ميشوند. اين سطوح صيقلي و شياردار به زمين شناسان در شناخت جهت آخرين جابجايي ايجادشده در طول گسل کمک ميکند. که زمين شناسان بر اساس جهت حرکت گسلها، آنها را به انواع مختلفي تقسيم بندي ميکنند که در قسمت انواع گسلها به اين تقسيم بندي ميپردازيم.