دولت هيتلر خيال ايجاد امپراطوري گسترده و نويني را در "فضاي حياتي" اروپاي شرقي در سر مي پروراند. تحقق استيلاي آلمان براروپا - طبق برآورد رهبران آن دولت - نياز به برپايي يک جنگ داشت.

پس از اطمينان از بي طرفي اتحاد جماهير شوروي (با انعقاد پيمان عدم تعرض بين شوروي و آلمان دراوت 1939)، آلمان در 1 سپتامبر 1939 با تهاجم به خاك لهستان جنگ جهاني دوم را آغاز کرد. بريتانيا و فرانسه در واكنش به اين عمل در 3 سپتامبر به آلمان اعلام جنگ دادند. طي يک ماه، لهستان از نيروهاي آلمان و شوروي شکست خورد و بين آلمان نازي و اتحاد جماهير شوروي تقسيم شد.

آرامشي نسبي که در پي شکست لهستان در 9 آوريل 1940 برقرار شده بود با تجاوز نيروهاي آلمان به خاك نروژ و دانمارک پايان يافت. در 10 ماه مه 1940، آلمان با تهاجم به فرانسه و همچنين کشورهاي اطراف درياي شمال(هلند، بلژيک و لوکزامبورگ) كه مواضع بي طرفانه در جنگ اتخاذ كرده بودند، حملات خود به اروپاي غربي را آغاز کرد. در 22 ژوئن 1940، فرانسه پيمان آتش بس با آلمان امضا کرد، که بر اساس آن حق اشغال نيمه شمالي کشور به آلمان داده شد و همچنين استقرار يک رژيم همدست آلمان در جنوب كه مقر آن در شهر ويشي بود مجاز اعلام شد.

با تشويق آلمان، اتحاد جماهير شوروي كشورهاي منطقه بالتيک را در ژوئن 1940 اشغال کرد و آنها را در اوت 1940 به خاک خود افزود. ايتاليا، به عنوان يکي از دول محور (كشورهاي متحد آلمان) در 10 ژوئن 1940 وارد جنگ شد. از 10 ژوئن تا 31 اکتبر 1940، نازي ها با حمله هوايي به انگليس جنگي را آغاز کردند که به نبرد بريتانيا معروف شد؛ آنها سرانجام در اين جنگ شکست خوردند